آیا کلام آخرین پیام آور پروردگار را در «خطابه ی غدیر»، از یاد برده ایم؟!
آیا از این «پیام جاوید» چنین بر نمی آید که جانشینان او همواره و در هر شرایطی امام و هدایتگر و تکیه گاه مردمان می باشند؟
پس چه گونه تنها چشم به آفاق ظهور دوخته و حضورش را نادیده انگاشته ایم؟!
تو گویی او جسم بی روحی است که تنها هنگام ظهور جان گرفته و به حرکت در می آید و تا رسیدن آن زمان نه امامتی هست، نه فرمانی و نه لزومی به اطاعت و فرمانبرداری؛ تنها می توان او را دوست داشت و مقدس شمرد و برای ظهورش دعا نمود؟!!!
آیا آن بزرگوار خود نفرموده که مردم در زمان غیبت از من بهره مند می شوند، همچون بهره گرفتن از خورشید پشت ابر.
و این سخن بدان معناست که آن بزرگوار گرچه پنهان و نادیدنی است، لیک همچون پدران گرانقدر خویش در میان مردم زندگی کرده و در همان مقامی است که آنان بوده و دارای همان نقشی که ایشان داشته اند؛ شنوای سخنان و بینای اعمال و کردار ماست و برای پیوند با او نیازی به طی مسافت و کوبیدن دری نیست.
پس آیا زمان آن نریسده که گرمای وجود این خورشید پنهان را احساس کرده و بودنش را باور کنیم؛ گوش به فرمانش سپرده و چرخ زندگی را بر مدار او به گردش درآوریم؛ چاره ی حاجات و پاسخ نیازهایمان را با توسل به او پی گیریم؟
در این برهه از زمان که فشار چکمه ی ستم ظالمان بیدادگر صهیونیست و غیر صهیونیست پشت ملت های مسلمان را خم کرده و فریاد مظلومیت در غزه و لبنان و عراق و افغانستان و... به اوج رسیده، آیا نمی بایست دادخواست تظلم به محضر مصلح حقیقی برده و با توسل و استغاثه، نسخه ی خلاصی و چاره ی کار را از او بخواهیم؟!
ای منتظران! که قلب هایتان در اشتیاق شنیدن بانگ آسمانی لحظه ی ظهور درتپش است،
ای که چشم هایتان از به تاخیر افتادن دولت کریمه اش نمناک می باشد،
ای مردمی که زبان هایتان از دعا برای آمدنش دمی باز نمی ایستد،
اگرچه ظهور بزرگ ترین آرزو و دعا برای تحقق آن برترین تکلیف ماست، لیک به بهانه ی ظهور از حضور نباید غافل ماند.
بدانید که غدیر رفت و پیام آن حقیقتی جاری است:
میراث دار غدیر امروز، امام زنده و حاضری است که تمسک به او تنها شرط نجات بوده و اوست آن که:
در ظهور عدل گستر است و در غیبت فریادرس.
فراخوان اینترنتی دادخواست به مصلح حقیقی 
