بار دیگر از دوردست ها ندایی به گوش می رسد، فریاد یاری طلبی مظلومانی که تازیانه ستم، طاقتشان را طاق و امانشان را بریده، پس ناله هایشان به آسمان رفته و فریادرس می طلبند.

این بار ندا از سمت پاکستان است، از دیار پاراچنار، از حنجره ی شیعیان ستم کشیده ای که در چنگال ناصبیان کافر اسیر گشته اند و تنها و غریبانه با دستانی تهی، از خود دفاع می نمایند.

این استغاثه ها به گوش جهانیان رسیده است و خیرخواهان و ظلم ستیزان، به یاری گری فرا خوانده شده اند تا ضمن محکوم نمودن همه جانبه ی این رفتار های ددمنشانه ی دشمنان شیعه، نسبت به رفع نیازمندی های متعدد این مردم رنج دیده نیز اقداماتی انجام پذیرد.

از همه مهم تر این که خانواده های دلسوخته ی شیعه در میان خود به اطلاع رسانی سراسری پرداخته و برای نجات و بهبود وضعیت هم کیشان خویش به دعا و توسل بپردازند.

در این میان آن چه مانند همیشه جایش خالی به نظر می رسد یاد و نام سرپرست و صاحب اختیار جهان و درنظر گرفتن وجود و حضور آن پادشاه عالم امکان است.

کسی که آنقدر عظیم الشأن و باشوکت است که چشم های حقیر آن را نمی بیند.

به راستی چرا حضور و وجود چنین مصلح حقیقی و سرپرست دلسوز و امام حاضری را نمی بینیم:

• غفلت:

  سرگرم شدن به زندگی مادی، عادت کردن به روزمرگی، نکته ای نیست که بتوان آن را دست کم گرفت. این روزها ما شیعیان نیز همچون اکثریت مردم جهان جنبه ی جسمی وجود را محور گرفته و همه ی تلاش و سعی خود را مصروف تامین نیازهای مادی خویش ساخته ایم و با درحاشیه قرار گرفتن بعد معنوی وجودمان، امام و پیشوای الهی خویش -حضرت صاحب الامر حجة بن الحسن العسکری عجل الله تعالی فرجه الشریف- را نیز به فراموشی سپرده و جز در مواردی خاص برای او نقشی قائل نمی باشیم و به یادش نمی افتیم

• احساس روشن فکری:

  دیر زمانی است که عادت کرده ایم همه چیز زندگی از جمله مسائل اعتقادی خویش را با ذائقه ی اغیار -یعنی کسانی که آن ها را از خود بهتر می پنداریم- تطبیق دهیم. از همان زمان که شروع کردیم آیات و روایات و محتوای دین خود را به نظرات علمی و فلسفی و تئوریهای روشنفکرانه ی غرب و شرق عرضه کرده و تأیید و تفسیر تعدادی از دانشمندان و پژوهشگران آنان را پای تک تک احادیث معصومین خود داشته باشیم تا بتوانیم با جرأت و اطمینان بیشتری در کتاب ها و نوشته ها به نسل جوان ارائه نماییم، از همان زمان هم، صحبت کردن از امام زمان این پیشوای زنده ی حاضر نیز غیر علمی و دور از روشن فکری تلقی گردید. به زعم ما این بزگوار گرچه از قداست و عظمت منحصر به فردی برخوردار بوده، لیک جایگاه او باید در قلوب و باورهای شخصی مومنین محفوظ مانده و صرفا در مراسم دینی از وی یاد شود و احیانا گه گاه در مشکلات شخصی به او توسل شده و مورد استغاثه قرار گیرد

• انتظار برای ظهور:

  یکی از مسائلی که باعث شده مسئله ی تمسک یعنی پیوند قلبی و رجوع دائمی به امام عجل الله تعالی فرجه الشریف در ما ضعیف باشد این تصور نادرست است که گمان میکنیم نقش اصلی و عملی امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف صرفا مربوط به بعد از ظهور بوده و تا زمانی که دولت کریمه تشکیل نگردیده آن حضرت وظیفه و فعالیت خاص و چندانی در میان شیعیان ندارد. به عبارت دیگر با تکیه بر نقش قائمیت امام زمان (عج) شأن امامت آن بزرگوار را تحت الشعاع قرار داده ایم و این اشتباه فاحشی است که باید با اصلاح دیدگاه عمومی نسبت به مسأله ی انتظار برطرف شود. در واقع باید جامعه را متوجه این نکته نمود که امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف در همین زمان نیز حاضر و دارای نقش فعال سازنده بوده و همچون پدران گرامی خویش به انجام وظایف امامت مشغول می باشد لذا رجوع به ایشان در تمامی مسائل و حوادث بر همگان واجب بوده و در غیر این صورت به هلاکت خواهد انجامید.

ناگفته نماند که بحث پیرامون دلائل بی توجهی به مقوله ی «حضور امام زمان علیه السلام و وجوب تمسک به ایشان»، گسترده بوده و خارج از حوصله ی مقاله ی حاضر می باشد که انشاءالله مستقلا به آن پرداخته خواهد شد.

در پایان بحث نتیجه می گیریم که جامعه تشیع باید در دیدگاه و شیوه ی رویکرد خویش نسبت به امام زمان خود، تجدید نظر نموده و به نقش امامت آن بزرگوار توجه لازم و کافی را پیدا کند و تمسک -یعنی پیوند قلبی و رجوع دائمی- را در همه ی برنامه های زندگی، محور قرار دهد.

هرگاه تمسک به امام عصر(عج) سرلوحه تمام اقدامات شیعیان قرار بگیرد و تمامی شئون زندگی فردی و اجتماعی با آن تطبیق پیدا کند و رجوع دائمی به امام عجل الله تعالی فرجه الشریف عادت روزمره ما گردد، در این صورت با وقوع حوادث و قرار گرفتن در شرایط بحرانی مانند آن چه کشورهای اسلامی همچون پاکستان، لبنان، فلسطین و عراق با آن مواجه هستند می توانیم با توسل به امام زمان علیه السلام و چاره جویی از آن وجود بزرگوار به چاره اندیشی پرداخته و راهکار مناسبی برای مقابله با آن طلب نماییم، همان گونه که در حکایت معروف به «داستان انار» مردم بحرین در مواجهه با حاکم ناصبی خود، از آن حضرت چاره جویی نمودند و همان طور که میرزای نائینی در جنگ جهانی دوم با توسل به امام زمان خود، از او طلب یاری نمود و ده ها نمونه ی مشابه دیگر که شرح واقعه ی آن ها با سند و مدرک قطعی در تاریخ ثبت گردیده است.

ما امروز به همه ی آحاد جهان تشیع اعلان می کنیم که حوادث تلخی نظیر آن چه در عراق و پاکستان رخ می دهد، بهانه ای است که ما بیش از پیش متوجه حضور مولایمان حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف شده و به پناهگاه امن و امان وی پناه بریم.

فرصتی است تا به یاد آوریم که ما صاحبی داریم ما صاحبی داریم که سرپرستی با کفایت و پدری دلسوز برای امت است. هیچ گاه از احوال ما بی خبر نمانده و در مراعاتت حال ما کوتاهی نکرده که اگر جز این می بود تا کنون ریشه ی تشیع برچیده شده بود.

گرچه عصر غیبت است و هنگامه ی امتحان و غربال شدن، و از حوادث و وقایعی که لازمه ی این آزمون عظیم خواهد بود گریزی نیست، لیک هنوز هم راه و چاره را باید از آن پدر رئوف و خلیفه ی برحق پروردگار درخواست نمود.

لذا به جاست که مردم مظلوم و ستم دیده ی پاراچنار را مورد خطاب قرار داده و بگوییم:

ای شیعیان رنج دیده! امام زمانتان از احوال شما آگاه است و بر صبر و رشادت و استواری شما در نبرد با دشمن ارج می نهد. بیایید به او روی آورده و گشایش خویش را از او بخواهید که وی برای آنان که به یاریش بخوانند نجاتگری توانا و فریادرسی حقیقی است.

و بدانید که ما نیز با شما همراهیم، هم زمان و هم صدا با شما به آن بزرگوار توسل نموده و کوتاه شدن دست دشمنان دین و ایمان را از سرزمین های اسلامی طلب می کنیم.

باشد که مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف با توجه ویژه و نظر خاص و گره گشای خویش، یک بار دیگر حضور خود را به اثبات رسانیده و مایع دلگرمی و سرافرازی شیعیانش در سراسر جهان گردد.

مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف در غیبت، فریادرس؛ در ظهور، عدل گستر!