به یاد آورید که در زمان جنگ اول جهانی، میرزای نائینی آن عالم متقی امام شناس، مضطرب و دل نگران از اوضاع متشنج اجتماع آن روز، به محضر امام زمان علیه السلام توسل جست، پس در مکاشفه ای مولایش را در کنار دیوار کجی که در حال ریزش بود مشاهده نمود. امام همانطور که به دیوار اشاره می کردند فرمودند:
«این دیوار، ایران است؛ کج می شود اما ما با انگشتمان نگاهش می داریم، نمی گذاریم خراب شود؛ این جا شیعه خانه ی ماست، کج می شود اما نمی گذاریم خراب شود.»
در آن هنگام که امام به سرانگشت ولایت، دیوار ایران را برجای استوار می فرمود، جمله ای بر زبان جاری ساخت که تا ابد، نور شرف و عزت آن بر پیشانی ایرانیان خواهد درخشید.
بی تردید مقصود امام از شیعه خانه، در و دیوار و کوه و دشت و دریای ایران نبود، بلکه مردم غیور و با ایمان این خطه مورد نظر بوده که همواره یاوران و پشتیبانان اهل بیت عصمت و طهارت می باشند و قدم در جای پای آن بزرگواران می نهند.
آری آن روز امام در مقابل دیدگان میرزای نائینی ظاهر گشت و با بیان این جملات به وی یادآور گردید که جهان خلیفه و قیومی زنده و حاضر و روحی مدبر دارد که دست اندرکار وظایف امامت خویش می باشد.
او نیز چون نیای گران قدرش امیرالمؤمنین علی علیه السلام به بازارها سرکشی کرده
و نیز چون ائمه ی پیشین در مجالس و محافل ما پای نهاده و بی آنکه شناخته شود در غم ها و شادی های ما شرکت می جوید.
و همان گونه که خود وعده فرموده اند:
«همانا ما هرگز در مراعات و رعیت پروری نسبت به شما کوتاهی نکرده و یادتان را فراموش ننموده ایم که اگر چنین می بود بلاها بر شما نازل گشته و دشمنان شما را در هم می کوبیدند.» (کلمه الامام المهدی) در مشکلات از شیعیان خود دستگیری می نمایند.
هان ای ساکنان شیعه خانه! امام زمانتان در کنار شماست و با شما زندگی می کند، پس آیا چرا او را به بهانه ی ناشناس بودن، از صحنه ی زندگی کنار نهاده و به دعا کردن برای ظهورش اکتفا می کنیم و حضورش را نادیده می انگاریم و در امور جاری خود به او رجوع نمی نماییم.
آری ظهور می تواند نزدیک باشد اگر که خداوند اراده نموده و اذن فرج را امضاء و اسب قائمیت را برای خلیفه ی خویش زین نماید؛ لیک اگر اراده ی الهی بر چنین امر عظیمی تعلق نگرفت و ظهور رخ نداد، باز مولایمان هم چنان در میان ما بوده و سفینه ی نجات امامت پیوسته جاری و آیین تمسک و توسل به وی پابرجاست.
پس آیا زمان آن نرسیده تنها به دعا کردن برای ظهور بسنده نکرده و با رجوع به فرهنگ اهل بیت، معنای تمسک را از زبان آموزگاران دین آموخته و به آن عمل نماییم؟!
هان ای بیدار مردان!
آیا به زمین نمی نگرید که:
بخشی از آن در فساد و بی عفتی و هرزگی غوطه ور است و بخشی دست به گریبان ایدئولوژی ها و مکاتب باطل و بخش دیگری در میان شعله های ظلم خصم کافر می سوزد؟!
آیا جز این است که این همه رنج و شکنج و نکبت و بدبختی از امام نشناسی دامنگیر جهان گشته؟!
آیا از کنار نهادن امام و خلیفه ی منصوب خداوند نیست که چنین بیداد می کشیم؟!
آیا از اهل شیعه خانه ی امام زمان علیه السلام توقع نمی رود که در چنین گیر و دار و بحبوحه ای بیدار گشته و جهانیان را بیدار نماید تا دادخواست این همه ظلم را به درگاه مصلح حقیقی برده، راه نجات خود را از فریادرسی طلب نمایند که خداوند خود، او را به این مقام گمارده است؟!
ای یاوران اهل بیت! گوش جان بسپارید. آیا نمی شنوید صدای ندبه و زاری مولایتان را که این روزها جامه ی سیاه ماتم به تن نموده و در صف عزاداران جدش اباعبدالله الحسین علیه السلام به نوحه و سوگواری مشغول است؟!
پس بیاییم در این ایام غدیر سرخ حسینی، عهد و پیمان خویش را با مولایمان تجدید نموده و با او میثاق بندیم که از تمسک و توسل به او دست برنداشته و تا آخرین انسان روی زمین را با نام و یاد و ولایتش آشنا نسازیم از پای ننشینیم.
یاد او که:
در ظهور، عدل گستر است و در غیبت فریاد رس!
فراخوان اینترنتی دادخواست به مصلح حقیقی 
